Ne çok oldu yazmayalı. Ama görüyorum ki tek yazmayanda ben değilim. Herkes kendi telaşının içinde artık paylaşamıyor halde. Ben yazmadığım dönemde neler yaptım özet geçeyim,
yıllardır çalıştığım işimden nihayet ayrıldım.
herkesin rızasını alarak aniden sessizce geldim istanbul'a...
3 hafta yeni işime onların düzenine alışmama yetti...
yeni insanlarla tanışmayalı çok uzun zaman olmuştu
garipsiyorum zaman zaman
27 hazirandan bu yana gelgitler içinde olan duygularım var
annemi özlüyorum bazen ama alışmak zorundayım ve kendi düzenimi kurmak...
küçük bi ilçeden çıkıp İstanbul'a gelmiş olmamı ani ve keskin bir çıkış olarak nitelendirenler oluyor
mucize gibi gözükse de hiç de öyle değil bekleme sürem hiç az değil ve oldukça sancılı geçmişti zira...
ha beklediğime değdi mi derseniz çıkış için evet ama henüz olmak istediğim yerde de değilim.
inşallah o da olacak inanıyorum.
bi takım insanların şişirilmiş egolarını görmek oldukça sinir bozucu ama bu belli bi zümre için kronikleşmiş ne yazıkki
bir de şu durum var ki kimi insanların özellikle altını çizerek söylemiş olduğu cümlelere sanırım inanmamamız gereken dönemlerden geçiyoruz. Hani derlerya imamın dediğini yap, yaptığını yapma!
çok garip! ama şaşırmamak lazım...
ve bugün teyze oluşumun 1. yıldönümü:) teyze diyeceğin günü iple çekiyorum elif!
kendime not: böyle gelgitler içindeyken sırf sana destek olan insanları üzmemek için bile olsa dik dur!
